W praktyce wykonywania tzw. roszczenia informacyjnego w sprawach dotyczących naruszenia praw własności intelektualnej (art.  286¹   Ustawy z 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (PWP) i art. 80 Ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Pr. aut)) pojawia się problem formy, w jakiej informacje powinny być udzielone. Chodzi tu przede wszystkim o sytuacje, w których obowiązany ma udzielić pewnych informacji zbiorczych, które zazwyczaj przedstawia w formie tabelarycznej. Najczęściej są to informacje o ilości sprzedanych produktów, przychodach uzyskanych ze sprzedaży i składowych kosztów uzyskania przychodu, itp.

Przepisy Pwp i Pr. aut. nie zawierają szczególnego uregulowania dotyczącego formy udzielenia informacji. Obowiązany zostaje przez sąd jedynie zobowiązany do udzielenia informacji. Czy zatem forma może być dowolna? Czy wypełnieniem obowiązku informacyjnego będzie przedstawienie przez obowiązanego (a najczęściej jego pełnomocnika) wydruku komputerowego czy też pliku elektronicznego z danymi? Pytanie o formę udzielenia informacji ma ścisły związek z ratio legis regulacji.  Jej celem jest uzyskanie informacji, które są przede wszystkim wiarygodne i służyć mają konkretyzacji podstawy faktycznej powództwa.

Jeżeli więc udzielane informacje stanowią opracowanie danych wynikających np. z dokumentacji księgowej posiadanej przez obowiązanego, muszą być one przedstawione w takiej formie, by nie było wątpliwości odnośnie ich rzetelności. Uprawniony praktycznie nie ma narzędzi umożliwiających weryfikację przedstawionych danych, a sądy niechętnie godzą się na dopuszczenie dowodów z opinii biegłego na okoliczność weryfikacji takich informacji, szczególnie kiedy konieczne byłoby przeprowadzenie czynności w siedzibie obowiązanego. Wiarygodność danych potwierdzona może być przede wszystkim przez podpis, np. głównej księgowej lub obowiązanego, ewentualnie osób uprawnionych do jego reprezentacji.

W jednej z prowadzonych przez nas spraw doszło do sytuacji, w której pełnomocnik doręczył do akt sprawy tabelkę z określonymi informacjami. Tabelka ta nie była uwierzytelniona, tj. podpisan przez kogokolwiek. Co oczywiste, wiarygodności danych nie potwierdził również pełnomocnik – nie jest to bowiem jego rola procesowa. Biorąc zaś pod uwagę postępowanie obowiązanego (pozwanego) w całym postępowaniu, istniało uzasadnione podejrzenie, że dane te mogą być niewiarygodne, co podniósł uprawniony, domagając się uwierzytelnienia przedstawionych danych.

Niemniej jednak, sąd w sprawie uznał, że przedstawienie wskazanej tabelki – a więc nieuwierzytelnionego wydruku – stanowi wykonanie zobowiązania nałożonego przez sąd, a uprawniony nie ma żadnej możliwości domagania się przedstawienie informacji w innej formy.  Co więcej, sąd wskazane w tabelce dane uczynił podstawą rozstrzygnięcia w sprawie, nie dokonując żadnej weryfikacji.

Naszym zdaniem stanowisko sądu w sprawie było błędne. Przepisy PWP określają jedynie treść obowiązku informacyjnego. Brak określenia jego formy nie oznacza, że może to być forma dowolna, a zastosowanie powinny znaleźć stosowne przepisy Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące dokumentów prywatnych (kpc).  Zgodnie z art. 245 kpc: Dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Tylko bowiem ta forma, a więc uwierzytelnienia, tj. przyjęcia odpowiedzialności za prawdziwość danych, uwiarygadnia przedstawione informacje. Zapatrywanie odmienne czyniłoby instytucję udzielenia informacji iluzoryczną i niespełniającą swojego celu. Obowiązany nie ponosi odpowiedzialności za prawdziwość danych. Za powyższym stanowiskiem przemawia dodatkowy argument. Nierzadko obowiązany do udzielenia informacji uchyla się od jego realizacji. Sąd wówczas na wniosek uprawnionego zobowiązuje go, pod rygorem określonych skutków procesowych, do wykonania tego obowiązku. Podstawą takiego zobowiązania zazwyczaj bywa art. 248 § 1 kpc – ten zaś wprost odnosi się do przedstawienia dokumentu, w tym przypadku prywatnego.

Całościowe spojrzenie na regulację dotyczącą udzielenia informacji przez obowiązanego prowadzi do wniosku, że musi ono nastąpić w formie dokumentu prywatnego. Oznacza to, że przedstawienie tabeli, czy wydruku z informacjami bez podpisu odpowiednich osób, należy uznać za niewykonanie obowiązku informacyjnego.