7 września 2023 r. TSUE wydał wyrok w sprawie C‑832/21 dot. wniosku o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożonego przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Wyższy Sąd Krajowy w Düsseldorfie, Niemcy).

Wyższy Sąd Krajowy nie był pewien, czy umowa o wyłącznej dystrybucji pomiędzy podmiotami jest wystarczająca, aby spełnić warunek określony w art. 8 ust. 1 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012. Zgodnie z przywołanym przepisem:

Osoba mająca miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego może zostać pozwana również:

1. jeżeli pozywa się łącznie kilka osób – przed sąd miejsca, w którym ma miejsce zamieszkania jeden z pozwanych, o ile między sprawami istnieje tak ścisła więź, że pożądane jest ich łączne rozpoznanie i rozstrzygnięcie w celu uniknięcia wydania w oddzielnych postępowaniach sprzecznych ze sobą orzeczeń.

Odpowiedź na powyższe pytanie miała szczególne znaczenie z uwagi na to, że w niniejszym stanie faktycznym naruszenia prawa do znaków towarowych dopuściły się podmioty powiązane wyłączną umową dystrybucyjną, a przy tym pochodzące z różnych państw członkowskich.

Advance Magazine Publishers, z siedzibą w Nowym Jorku będąc właścicielem kilku unijnych znaków towarowych zawierających element słowny „Vogue” wniosła powództwo do sądu właściwego w sprawach unijnych znaków towarowych – Landgericht Düsseldorf (sądu krajowego w Düsseldorfie, Niemcy), o zaprzestanie naruszenia na całym obszarze Unii przeciwko:

1. Beverage City Polska (spółka prawa polskiego) produkująca napój energetyczny pod nazwą „Diamant Vogue”;
2. Beverage City & Lifestyle (spółka prawa niemieckiego), która jest związana z Beverage City Polska umową dystrybucji wyłącznej na terytorium Niemiec, na podstawie której kupowała od niej napój energetyczny wspomniany w poprzednim punkcie.

Landgericht Düsseldorf (sąd krajowy w Düsseldorfie) uwzględnił powództwo wniesione przez Advance Magazine Publishers, opierając swoją jurysdykcję międzynarodową na art. 8 pkt 1 rozporządzenia nr 1215/2012 w odniesieniu do Beverage City Polska.

Jednakże, polska spółka wniosła apelację od wyroku do Oberlandesgericht Düsseldorf (wyższego sądu krajowego w Düsseldorfie, Niemcy), podnosząc brak jurysdykcji międzynarodowej sądów niemieckich do rozpoznania powództwa, podkreślając, że spółka działała i dostarczała towary swoim klientom wyłącznie w Polsce.

Mając to na uwadze, Oberlandesgericht Düsseldorf (wyższy sąd krajowy w Düsseldorfie) postanowił zawiesić postępowanie i wystąpić z pytaniem prejudycjalnym do TSUE.

TSUE podkreślił, że:

1. co do zasady powództwa o naruszenie toczą się przed sądami tego państwa członkowskiego, w którym pozwany ma miejsce zamieszkania lub siedzibę;
2. art. 8 ust. 1 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 ma zastosowanie do powództw o stwierdzenie naruszenia odnoszących się do unijnych znaków towarowych;
3. powództwo o stwierdzenie naruszenia wniesione przez Advance Magazine Publishers ma na celu ochronę przysługującego tej spółce prawa wyłącznego – co oznacza, że przesłanka dotycząca istnienia tego samego stanu prawnego jest spełniona;
4. pomiędzy stronami zachodzi silna więź z uwagi na: wyłączny stosunek umowny oraz prowadzenie sprzedaży przez dwie spółki za pomocą stron internetowych, które odwoływały się do siebie nawzajem.

Mając to na uwadze, wszystkie przesłanki z art. 8 pkt 1 rozporządzenia nr 1215/2012 zostały spełnione. Przepis należy interpretować w ten sposób, że kilku pozwanych mających, każdy z nich, miejsce zamieszkania lub siedzibę w różnych państwach członkowskich może zostać pozwanych przed sąd miejsca zamieszkania lub siedziby jednego z nich, do którego to sądu zostały wniesione przez właściciela unijnego znaku towarowego, w ramach powództwa o stwierdzenie naruszenia, roszczenia przeciwko wszystkim tym pozwanym, jeżeli zarzuca się im przedmiotowo identyczne naruszenie praw do tego znaku towarowego popełnione przez każdego z nich, w przypadku gdy pozwani ci są związani umową dystrybucji wyłącznej.

Podsumowanie:

Wyrok TSUE należy uznać za słuszny. Aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości, w tym unikać równoległych postępowań i tym samym unikać wydawania w oddzielnych postępowaniach sprzecznych ze sobą orzeczeń – TSUE zasadnie stwierdził, iż  umowa o wyłącznej dystrybucji zawarta pomiędzy sprawcami naruszenia jest wystarczająca dla zastosowania art. 8 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 – tym samym do możliwości zastosowania jurysdykcji międzynarodowej.